Studeren in Sydney: de voorbereidingen
Hoi iedereen!
Goh, ik hier? Véél eerder dan ik verwacht had eigenlijk, maar mij hoor je niet klagen. En waarom? Omdat ik over iets minder dan 2 maanden in het vliegtuig stap om 6 maanden later pas terug te komen. Australia, here I come! WAAA!
Inmiddels weet iedereen die mij wel eens spreekt dat ik voor een half jaar naar Sydney ga. Mijn naaste omgeving wordt al gek van al mijn gezwets over Australië. Soms vergeet ik zelf even hoe gaaf het eigenlijk is, tot ik terug denk aan het moment dat ik die allesbepalende e-mail van mijn universiteit las. En ik maar denken dat het wéér die maandelijkse nieuwsbrief was…
Veel mensen delen mijn enthousiasme hierover en ik word vrij vaak gevraagd naar Australië en de vorderingen rondom de voorbereiding. Daarom heb ik besloten om vanaf nu weer regelmatig updates te plaatsen op dit stukje van het wereld wijde web, zodat iedereen gezellig mee kan lezen.
Ik vertrek dus op 14 februari, vanaf Düsseldorf. Na een kort vluchtje naar Londen mag ik me 8 uur op Heathrow vermaken, om vervolgens 22 uur aan één stuk door in een vliegtuig te zitten. Uiteindelijk zal ikop 16 februari,06.50 uur lokale tijd aankomen in Sydney. Als ik daar aankom zullen er al wat activiteiten door de University of Sydney georganiseerd worden om vreemdelingen zoals ik te verwelkomen. Deze zullen in het teken staan van je weg leren vinden in deze miljoenenstad, op de universiteit en nog veel meer. Vanaf 22 februari begint dan de officiële oriëntatieweek, en daarna: aan de studie!
Eerlijk is eerlijk: ik vergeet zelf ook nog wel eens dat ik daadwerkelijk moet gaan studeren in Sydney. Tot nu toe ben ik veel meer bezig met een vrijetijdsindeling, haha. Ondanks dat heb ik ook in het studiegedeelte erg veel zin. Wat veel mensen niet snappen is dat ík, terwijl ikEuropeanPublic Health studeer, naar Sydney ga. “Nou, is dat effe tegenstrijdig. Wat moet iemand die European Public Health studeert nou weer in Australië?” Wel, beste mensen, dat is de wondere wereld van een universiteitsdingetje genaamd ‘de Minor’. Bij mijn universiteit mag je een minor kiezen die vrij los staat van je studie. Het is letterlijk een half jaar vrije keuzeruimte. Je mag iets verdiepend kiezen, maar ook verbredend: zolang het maar op de één of andere manier iets voor je carrière kan betekenen. Nu heb ik een heel brede studie, dus ik kon lekker alle kanten uit en hoefde me niet te beperken tot de Europese Unie. Ik ga in Sydney 4 losse vakken volgen. Ik heb nog een beetje speling en er kan nog het één en ander veranderd worden zodra ik in Sydney ben aangekomen, maar voor nu ziet de verdeling er zo uit:
Earth, Environment & Society
Philosophy of Happiness
Marketing Principles
Diet & Nutrition for Health & Sport
Een beetje van alles, zoals je kunt zien. In plaats van Diet & Nutrition for Health & Sport wil ik eigenlijk graag Rural Health doen, maar omdat dit een online blok is, moet ik hiervoor ter plaatse nog wat dingen regelen.
Wat betreft woonruimte: mijn voorkeur gaat uit naar een studentencomplex van een bedrijf dat samenwerkt met de universiteit. Hier zal ik dan een kamer delen met één ander persoon. Het is relatief wat duurder dan zelf een kamer zoeken, maar het voordeel hiervan is dat je zeker weet dat je goed terecht komt, en dat het vanuit Nederland allemaal al geregeld kan worden. Particulier een kamer zoeken is ook heel goed mogelijk, maar dan moet je eerst twee weken in een hostel/hotel verblijven en vanuit daar gaan zoeken. Dit lijkt me toch allemaal iets teveel van het goede als ik daar net aankom. Hier zijn echter nog geen knopen voor doorgehakt, dus mocht iemand tips hebben dan zijn die erg welkom!
Met de rest van de zaken regelen ben ik nog niet zo ver. “Ja maareh, Maudy, je gaat toch over anderhalve maand al?” hoor ik je denken. Ja, dat klopt, maar in Australië is het nu zomervakantie en alles wat geregeld moet worden met de universiteit gaat nu eenmaal wat langzamer. Ook zijn er een aantal dingen die ik graag met mijn ouders wil bespreken en dat ga ik de aankomende dagen doen. Al met al zijn het dingen die snel geregeld zijn, dus ik maak me geen zorgen: het komt állemaal goed! De vliegtickets heb ik al, de rest zal vast ook wel lukken. Zoals de Australiërs zelf zeggen: no worries!
Zo. Nu weten jullie alles wat ik ook weet. Mochten er specifieke vragen zijn, dan beantwoord ik die natuurlijk met liefde. Oh en, niet te vergeten: tips over Sydney of Australië in het algemeen zijn heeeeel welkom!
Fijne feestdagen
Liefs,
Maudy
Nog één klein dingetje
Toch nog één kort berichtje van mij, want dit moet ik even kwijt.
Ik hoop natuurlijk dat jullie het leuk vonden om mijn reis een beetje te volgen, maar boven alles hoop ik dat jullie beeld van Midden-Amerika een beetje positiever is geworden. Voordat ik aan deze reis begon, kreeg ik vaak de reactie dat ik wel gek moest zijn om als meisje van 19 alleen naar het "o zo gevaarlijke" Midden-Amerika te vertrekken. Goed nieuws: ik leef nog! Ik ben niet overvallen, beroofd, verkracht of vermoord.
Laat je niet misleiden door een enkel slecht bericht in ons deprimerende NOS journaal: denk aan die duizenden reizigers die wèl heelhuids - inclusief al hun bezittingen - terug komen. Kijk een beetje verder en je zult zien dat het hier niet onveiliger is dan in Europa, waar je net zo goed beroofd of opgelicht kan worden. Slechteriken zitten immers overal.
Tuurlijk, je moet niet als een kip zonder kop rond gaan hupsen met je spiksplinternieuwe Rolex en je iPhone 6, terwijl je creditcard en paspoort boven de rand van je kontzak uitsteken. Wees niet naïef, maar wees ook niet achterdochtig. Geef het een kans en je zult zien dat er naast een paar slechteriken ook altijd lieve, behulpzame mensen zijn die het beste met je voor hebben. En ja, dat kunnen óók mensen zijn die geen Engels spreken ;)
Is reizen gewoon niet zo je ding? Prima natuurlijk. Maar mocht het je nou wel trekken, laat je dan niet tegenhouden door eventuele angsten en ga gewoon! Reizen wordt alleen maar makkelijker en je kunt vrijwel alles vinden op internet. Ik ben absoluut geen reisexpert, en heb ook in Costa Rica en Nicaragua nog lang niet alles gezien wat ik wil zien. De vraag of ik het aan zou raden kan ik alleen maar met een volmondige "ja" beantwoorden.
Liefs,
Maudy
The final count down
Een laatste update van mij, aangezien ik over 4 dagen naar huis vlieg. Ik schrijf dit tijdens de busrit van Jacó naar Manuel Antonio. Niet dat dit een supermoderne bus met internet is, ik type nu op mijn telefoon en kopieer het straks met WiFi naar reismee.nl. Dat u het maar weet! ;)
Mijn laatste dagen zijn bij dezen ingegaan. Na mijn update vanuit Monteverde (ziplining was zo vet! Zoek op YouTube naar "Tarzan Swing Monteverde" - als je geen hoogtevrees hebt, tenminste) ben ik de volgende ochtend naar Playa Sámara vertrokken. Dit was nog een hele onderneming. Ik zat om 6 uur 's ochtends in de bus om na 3 keer overstappen en 10 uur reizen rond 4 uur 's middags op bestemming aan te komen. In Sámara heb ik mijn eerste CouchSurfing ervaring opgedaan! Dit houdt in dat je bij een local thuis slaapt, gratis en voor niks, die je vindt op de CouchSurfing site. Ik sliep bij Adriana thuis, een rasechte Tica die ontzettend gastvrij was. Ze maakte lange dagen van 9 tot 9 in een snikhete keuken. Ik heb haar niet veel gesproken, maar ze zorgde ervoor dat ik niks te kort kwam.
Sámara zelf was wel leuk, maar niks bijzonders. Een klein strandplaatsje dat uitermate geschikt was voor de nodige vakantiekiekjes en een beetje strandhangen. Na 2 dagen had ik het wel gezien.
Next stop: Montezuma. Stiekem ben ik ook hier weer een beetje verliefd op geworden. Ik wilde eigenlijk nog naar het naastgelegen Playa Santa Teresa en dan in beide plaatsen 2 nachtjes verblijven, maar de sfeer in Montezuma was zo fijn dat ik er 4 nachten gebleven ben. Dit kwam mede door mijn verblijfplaats en gezellige mensen. DownTown Montezuma is een klein maar fijn hostel, gerund door Elena die constant in de weer is om het haar gasten naar hun zin te maken. In Montezuma zelf zijn prachtige stranden waar je (blijkbaar - ik ga geen botbreuken riskeren in mijn laatste week) goed kunt surfen. Mocht je toch wat anders willen dan kun je er prima tourtjes boeken, zoals naar Torgura Island, wat ik onder andere gedaan heb. Al met al een dikke aanrader dus!
Ondanks lang twijfelen of ik wel of niet naar Jacó wilde, ben ik er tóch heen gegaan. De "stad" staat bekend als the place to be voor feestgangers, en aangezien deze meid niet vies is van een avondje tequila en dansjes doen, was het dan ook erg leuk! Je kunt heel moeilijk doen en ongeveer 12 uur onderweg zijn met het openbaar vervoer. Daar voelde ik echter niet erg veel voor, vandaar dat ik voor de duurdere taxiboot vanuit Montezuma koos die je in een uurtje rechtstreeks naar Jacó brengt. Met grootse verwachtingen van een luxe boot, of een grote ferry, stond ik 's ochtends op het strand met een reddingsvest aan te wachten. De backpacks van alle passagiers werden in enorme plastic tassen gestopt. "Wat overdreven," dacht ik nog, "die gaan toch gewoon met ons mee het dek op?" Dat gedoe werd verklaard toen er een piepklein speedboatje aan kwam crossen over het water. "Taxiboat ready!" riep een stralende kapitein, waarna we met z'n achten tot onze middel het water inliepen om aan boord te stijgen van een wild, krap, misselijkmakend ritje. Pura Vida!
Behulpzaam als Elena was, had ze een reservering gemaakt voor mij gemaakt bij een hostel in Jacó dat ze aanraadde. Eenmaal daar aangekomen bleek het het meest luxe hostel dat ik ooit gezien heb - met zwembad en warme douches. Alles was zó schoon, en in de dorms had iedereen een eigen nachtlampje, stopcontact en miniventilator aan zijn bed. Klinkt voor de luxepaardjes onder ons waarschijnlijk als no big deal, maar ik was na 4 weken reizen zwaar onder de indruk. Mocht je ooit in Jacó terecht komen: dit luxe oord heet Room2Board. Voor de plaats zelf hoef je het niet te doen: er is geen mooie natuur en de stad zelf is chaotisch met veel grote ketens. Voor een paar dagjes niksen aan het zwembad met een strand op 20 meter afstand daarentegen is het perfect! Maak je als je uitgaat overigens geen zorgen dat je je als meisje zijnde "te sexy" kleed - de lokale meisjes lopen in broekjes die nauwelijks de helft van hun kont bedekken en ook qua bovenkleding nemen ze graag het kleinste stofje dat er te verkrijgen is.
En nu dus onderweg naar mijn laatste échte stop, Manuel Antonio. Als ik anderen mag geloven heb ik hier de meeste kans om allerlei exotische dieren te spotten en vliegen de aapjes me letterlijk om de oren. Klinkt als een mooie afsluiter van deze reis
Vrijdagochtend om 7 uur 's ochtends stap ik in het vliegtuig naar Atlanta, en daarna naar Düsseldorf. Het vliegveld vanuit waar ik vlieg heeft heel misleidend iets met "San José international airport" in zijn naam, maar eigenlijk ligt het op 5 minuten rijden van Alajuela, de tweede stad van Costa Rica. Ik vermijd de hectische hoofdstad, zodat ik lekker uitgerust naar huis kan vertrekken
Heb ik zin om terug naar huis te gaan? Ja en nee. Mijn cravings naar andijviestamp zijn groter dan ooit tevoren. Ik wil bitterballen, en échte Nederlandse kaas. Ja, ze verkopen hier ook "Gouda cheese" (spreek met een Amerikaans accent uit als Koeda), maar mooi niet dat ik daar $14 voor ga betalen. Een meisje uit Californië had dat overigens wel gedaan. Ze vertelde me met een enorme grijns dat ze zó blij was om weer een lekker stukje Amerikaanse kaas te eten, terwijl ze trots een klein blokje Gouda omhoog hield. Ik legde haar uit dat Goudse kaas toch echt uit Nederland kwam, vernoemd naar de gelijknamige plaats. Dit geloofde ze niet, dus heb ik haar op Google Maps Gouda laten zien. Gelukkig had ze hier ook wel een verklaring voor: "you guys definitely named it after our country!" Maar natuurlijk, wat dom van mij.
Ondanks het gebrek aan Nederlands voedsel en het overschot aan Amerikanen - sorry, ik wil niet zeggen dat ze allemaal dom zijn, sommige alleen een tikkeltje onwetend over de wereld buiten hun eigen zeepbel - zou ik nog best een tijdje in Midden-Amerika willen rondhangen. De mensen zijn super vriendelijk en behulpzaam. Lokale ananassen zijn ronduit goddelijk, evenals de meloenen. Ook de landschappen laten niks te wensen over. Kortom, echt een paradijsje.
Dank jullie wel voor het meelezen en alle super lieve support! Mocht ik weer gaan rondtrekken dan komen hier weer updates, maar ik ga er toch vanuit dat ik jullie in de tussentijd weer een keer in het echt zie. Tot gauw! (En deze keer niet virtueel.)
Liefs,
Maudy
Warm, warmer, koudst
Ja ja, daar ben ik weer hoor! Het heeft even geduurd, maar ik heb een computer gevonden die goed genoeg is om mijn "avonturen" op het wereldwijde web te gooien.
Uiteindelijk ben ik langer blijven hangen in León dan de bedoeling was. Matagalpa heb ik maar overgeslagen, dat lag nog verder in het noorden en zou het lastig maken om in één dag naar San Juan del Sur (SJdS) te komen. Geen probleem natuurlijk, ik vermaakte me prima in León. Zo ben ik nog een dagje met iemand uit het hostel naar het strand gegaan. We gingen voor Las Peñitas, maar door een beetje verstrooidheid en een chickenbus die het allemaal nog net een tikje onlogischer maakte, kwamen we op Poneloya uit. Oeps. Dit gaf ons echter een perfect excuus om een lange wandeling langs het indrukwekkende strand te maken. Het was de eerste keer tijdens mijn reis dat ik de zee zag, en het was heerlijk! Na de flinke wandeltocht ploften we neer bij een strandtentje om een koud drankje te doen, waar een lokale surfinstructeur ons al snel vergezelde. Hij was stoned en dat wilde hij ons maar al te graag vertellen. Tsja, iedereen zo zijn ding, natuurlijk. ;) We kwamen nog een Nederlands stel tegen en met z´n vijven hebben we een paar biertjes gedronken met een idyllisch plaatje als achtergrond. Ondanks dat ik ontzettend verbrand ben die dag ("insmeren? ben je gek, de zon schijnt niet eens!" - laat dit een les zijn voor jullie), was het een topdag.
Ik was al een beetje verkouden, maar de dag erna was ik ronduit ziek. Op dat soort momenten is reizen stom en wil je het liefst in je eigen westerse bedje liggen, maar ook dat hoort erbij. Gelukkig had ik niks gepland die dag en kon ik rustig aan doen, een beetje aansterken om de volgende dag weer op pad te kunnen.
De reis naar SJdS duurde lang. Ik snapte niet waarom er aangegeven stond dat de reis 6 uur duurde, terwijl het maar iets van 300 km was. Eenmaal in de shuttle snapte ik waarom - het vervoer bleek toch niet zo "privé & direct" te zijn. We stopten in León bij allerlei andere hostels tot de shuttle propvol zat. Halverwege maakte we een stop in Granada. Grappig om weer even terug te zijn trouwens, en alle straatjes te herkennen. De stop in Granada duurde echter wat langer dan gepland. Eerst kon onze chauffeur het hotel niet vinden waar 2 van de reizigers afgezet moesten worden. Nadat zij ongeveer 45 minuten later afgezet waren, begon de zoektocht naar het hotel van 2 nieuwe reigizers die opgepikt moesten worden. Je raadt het al: ook onvindbaar. Toen we aankwamen in SJdS was het 16.00 uur - nog een uur later dan al aangegeven stond. Tranquilo, zullen we maar zeggen.
De eerste indruk van SJdS was niet zo bijzonder. Een klein plaatsje dat echter volledig gericht was op toeristen, met name surfers. Het contrast met León was groot. Na van velen erg enthousiaste verhalen gehoord te hebben over Casa Oro, besloot ik hier te verblijven. Ook ik ben nu erg enthousiast! Tot nu toe is het absoluut het mooiste hostel waar ik ben geweest, alles was compleet en zowel het personeel als de andere reizigers waren ontzettend aardig. Impulsief als ik ben, ging ik meteen die eerste avond mee op een schildpaddentour. Mijn buurmeisje in de dorm had het gepland en ik dacht "tuurlijk, waarom ook niet?". Heel bijzonder om een keer mee te maken! Met een vrij grote groep gingen we naar een strand in de buurt waar zeeschildpadden op het strand kwamen om hun nest te leggen. Na een tijdje gewacht te hebben op het strand kwam er inderdaad een schildpad aan land om te nesten. Het was, zoals ik al zei, bijzonder om te zien. Wat echter nog veel aparter was, was de enorme horde aan mensen die om de schildpad heen stond. Er waren meerdere groepen van verschillende tour operators, die allemaal bij die ene schildpad kwamen kijken. In plaats van daadwerkelijk daar in het moment te zijn, stonden een stuk of 40 a 50 mensen ontiegelijk te dringen om een goede fotoserie van de eitjesleggende schildpad te hebben. Pics or it didn´t happen, natuurlijk...
Na op zaterdagmiddag naar het enorme Jezusbeeld van het plaatsje te klimmen (foto´s volgen) en zaterdagavond een paar drankjes te doen met gezellige mensen van het hostel in de rooftopbar, was het zondag dan eindelijk zover: SUNDAY FUNDAY! Iedereen praatte hier constant over en de verwachtingen waren dan ook hoog. Een tip voor de party-animals onder ons: de ervaring is grappig, maar voor het echte feestje hoef je het niet te doen. Het is duur en ondanks dat je al $30 entree hebt betaald, zijn de prijzen op de drankjes dubbel zo hoog. Ik heb zelfs omgerekend 5 eruo betaald voor een hamburger. Meer dus dan een broodje cheeseburger bij onze geliefde Feestfabriek in Maastricht, en hij kwam niet eens in de buurt qua smaak. Maaaaaar, voor die $30 krijg je er wel een t-shirt bij, en daar doe je het vanzelfsprekend allemaal voor! ;)
Op de brakke maandag die volgde, reisde ik met 3 anderen (Marc uit Zwitserland, Lisa uit Oostenrijk en Hadar uit Israël) naar Isla de Ometepe om daar mijn laatste dagen in Nicaragua door te brengen. Een lekker rustig eilandje, bestaande uit twee vulkanen. Momenteel is er daar eentje van actief, ondanks waarschuwingen merkten we hier eigenlijk niks van. Om het kort te houden (ik ben al weer veel te langdradig aan het vertellen, sorry!), hebben we daar één actieve dag gehad, waarop we de vulkaan half beklommen tot het viewpoint en vervolgens met de mountainbike naar een natuurzwembad gefietst zijn. De dag erop stond voornamelijk in het teken van plannen maken voor Costa Rica.
En daar ben ik dan eindelijk! Costa Rica, deel 2 van de reis. De grensovergang was nog een heel avontuur. Toen we met de lokale bus aankwamen bij de grens van Nicaragua kwamen er honderden mannen op ons afgerend. Zonder genade begonnen ze ons van alles aan te smeren, en rijkten ze ons briefjes toe. Die briefjes moesten we invullen, maar daar eisten ze geld voor. Daar klopte echter helemaal niets van. Gelukkig had ik hier toevallig iets over gelezen op internet, maar de 2 anderen waarmee ik de grens overging wisten van niks en zijn dus inderdaad wat geld kwijt geraakt. Ook hebben ze mijn oortjes gestolen, en stond de rits van de backpack van een ander open. Ik hoop dat ze veel plezier van mijn oortjes beleven! De rest van de grensovergang ging prima. Erika (uit Canada, een van de anderen die de grens over ging) en ik wilden allebei naar Monteverde. We kwamen een reisgezelschap tegen dat richting Monteverde ging, en gelukkig mochten we meerijden.
De eerste indrukken? Het is hier ijskoud! Nee, dit is geen grapje. Ik vroeg me in eerste instantie af waarom er geen ventilatoren in de kamers waren - die vraag is nu absoluut beantwoord. Gelukkig heb ik al te horen gekregen dat de rest wel warmer is, we zitten hier natuurlijk ook in de bergen. Voor de rest? Het is hier heel erg verwesterd. De inwoners spreken Spaans, maar kunnen eigenlijk allemaal wel een woordje Engels. Daarnaast rijden er mooie auto´s, zijn de straten haast gepolijst en zijn alle Amerikaanse winkel/restaurantketens aanwezig. Gek om te zien in contrast met buurland Nicaragua.
Ik heb hier nu nog 2 weken te gaan. Als ik daadwerkelijk overal heen wil gaan wat er eigenlijk op de planning staat, moet ik een beetje opschieten. De dag van vandaag staat ook al volgepland: straks ga ik ziplinen over de jungle en vanavond een nachttour in het regenwoud om spannende dieren te spotten. En nu snel klaarmaken, de taxi is over een half uur hier.
Adios!
Liefs,
Maudy
Verliefd op León
Hoi iedereen!
Ik val maar meteen met de deur in huis: ik ben verliefd. Verliefd op León, met zijn leuke straatjes, gezellge vibe en aardige mensen. Niemand die je lastig valt, naar je fluit, of je van alles probeert aan te smeren voor een veel te hoge prijs. Integendeel, iedereen is nóg behulpzamer dan ze in Granada al waren. Het grote voordeel hier? Zoveel minder toeristisch! Eerlijk is eerlijk, er zijn veel gringos*, maar het lijkt niet te overheersen. De locals lijken zich er niet aan te storen, of ervan te willen profiteren. Kortom: een fijne vibe om als blank, gekruld meisje door heen te lopen.
Maar goed, ik ga te snel. De laatste update die ik had gegeven was nog tijdens mijn Spaans lessen, wat echt alweer een eeuwigheid geleden lijkt. Zowel voor jullie zelf als voor mezelf een chronologisch verhaal dan maar, om het allemaal even op een rijtje te krijgen.
De week Spaans is uiteindelijk dus vliegensvlug voorbij gegaan. Donderdag waren we naar een plaatsje in de buurt van Granada gegaan, genaamd Catharina. Hier kregen we die dag les, met uitzicht op Laguna de Apoyo. We hebben er nog een beetje rond gelopen na de lessen, toen mij echter verteld werd dat er veel grote slangen zaten wilde ik eigenlijk wel weer terug.
Vrijdag was mijn laatste dagje Spaans. Hierbij moet ik wel even zeggen dat ik nu absoluut geen vloeiend Spaans spreek, haha, ik kom niet eens in de buurt. Wel kan ik nu wat zinnetjes uitkramen en versta ik het beter. Hier in Nicaragua/Costa Rica en thuis ga ik zeker nog verder oefenen, want de taal is prachtig! Goed, ik dwaal weer af. Vrijdag heb ik ´s middags nog een kookcursus gekregen. Ik kan nu ananasgebakjes (in bladerdeeg) maken en churro, wat eigenlijk gewoon de lokale kaas in bladerdeeg is.
De dag erop, zaterdag, was het tijd om afscheid te nemen van mijn gastgezin. Als blijk van mijn dank had ik een doos dropjes gegeven. Ze wisten niet zo goed wat ze ermee aan moesten, maar vonden het gebaar gelukkig wel leuk. Op naar een hostel, waar ik de echte backpackers sfeer weer kon ervaren. Een gastgezin is leuk, maar je ontmoet er geen andere reizigers of leeftijdsgenootjes en dat is best jammer. Ik verbleef in Hostel Oasis, een ideaal backpackers hostel met ontbijt inbegrepen (American pancakes met banaan), gratis gefilterd water en een grote keuken waar je gebruik van kon maken. Aanrader!
Nadat ik hier had ingecheckt ging ik samen met Dennis - die inmiddels ook in Granada terecht gekomen was - naar Vulkaan Masaya. Van tevoren was mij al verteld dat het een pittige klim naar de vulkaan was, maar Maudy dacht dat natuurlijk gewoon ff te doen. Zware tegenvaller. Om in de onsmakelijke details te treden: het zweet liep letterlijk met liters tegelijk van me af. Het was zoooo heet, en het pad was zoooo steil. Valt in de categorie ¨totaal onderschat¨, dit. Eenmaal boven bleek het de klim wel helemaal waard te zijn, wát een mooi plaatje! Ik kom misschien over als een 5-jarige die een ballenbak ziet, maar ik vond het zo gaaf om een actieve vulkaan te zien! Je mocht ook niet langer dan 5 minuten in het kratergebied blijven, door alle stoffen die in de rook van de vulkaan zitten. Erg indrukwekkend. De vulkaan is actief, en kan dus eigenlijk ieder moment uitbarsten of bijvoorbeeld stenen afwerpen. Omdat ik me toch al als een 5-jarige aan het gedragen was, wilde ik per sé te paard naar het hoogste punt van de vulkaan om wat toeristische kiekjes te schieten. Precies toen we daarvan terugkwamen begon de lucht te betrekken. Het werd ineens heel donker, de bewakers bij de vulkaan stuurden iedereen naar beneden. Allemaal leuk en aardig, maar wij waren dat hele eind naar boven gelopen en zouden dus ook minstens een uur nodig hebben om weer beneden te komen. Ehm, shit. We zijn als gekken rond gaan vragen of we mee konden rijden naar beneden, en we konden met een Nicaraguaans gezin mee die ons uiteindelijk ook nog bij de bushalte hebben afgezet. Zo lief, en weer een heel avontuur!
Zondag was een rustig dagje en gister ben ik samen met twee Duitse meisjes, Pauline en Hannah, naar León gereisd. Een beetje de stad rond gelopen, en het was liefde op het eerste gezicht, maar verder niet zoveel gedaan. Ik slaap in hostel Lazybones en deel een vierpersoonskamer met Pauline en Hannah. Al is het niet zo´n geweldig hostel als in Granada, het heeft wél een zwembad. Daar maken we natuurlijk maar al te graag gebruik van.
Vandaag (dinsdag) ben ik gaan vulkaanboarden van Cerro Negro. Met een enorme plank en twee rugzakken moesten we de klim maken naar de top van de berg, om eenmaal boven binnen één minuutje weer beneden te zijn. De hike naar boven was intensief en prachtig. Natuurlijk weer de nodige toeristische kiekjes geschoten. Ik kan het echt niet laten, het is hier zó mooi! In één van de rugzakken die je bij je draagt zit een soort schilderspak dat je aan moet als bescherming tegen de kleine zwarte steentjes waar de vulkaan mee bedekt is. Het ziet er niet uit maar het is wel echt nodig: zodra je van de vulkaan af geraced bent, zit je onder zwart stof en heb je overal kleine zwarte steentjes. Ik denk dat ik ze over een week nog in mijn haar tegen kom...
Zo, weer helemaal up to date. Momenteel weet ik niet zo goed wat ik wil. Aankomende zondag wil ik in San Juan del Sur zijn voor Sunday Funday, geen idee wat ik in de tussen tijd ga doen. Officieel slaap ik hier nog maar één nachtje, maar ik denk dat ik nog een nacht bij boek: ik kan nog geen hartbreuk van mijn grote liefde aan. Daarna misschien naar Matagalpa, dat zie ik dan wel weer. Tranquilo, tranquilo. ;)
Tot de volgende update!
Liefs,
Maudy
P.s: heel erg bedankt voor alle leuke reacties! Ik kan hier niet zo vaak op computers, dus ik reageer niet op alles individueel, maar ik vind het ontzettend leuk om al jullie ¨reissupport¨ te lezen!
* De lokale bijnaam voor Noord-Amerikaanse toeristen, maar in de ogen van de Nicaraguanen komen alle blanke toeristen uit de VS, dus praktisch gezien een bijnaam voor alle toeristen
¨Eh.. No entiendo..¨
Buenos días!
Jeetje, wat gaat de tijd weer hard zeg. Ja, ik weet het, heel cliché, maar het is toch bizar om te bedenken dat ik nu al over de helft van mijn taalcursus avontuur ben. Goed, waar te beginnen?
Het eerste gedeelte van de reis hadden jullie door mijn ontzettend nuttige update nog meegekregen. Na eeuwen te hebben gewacht (lees: een paar uurtjes) mochten we weer boarden. Het viel meteen op dat er veel groepen ¨vrijwilligers¨ aan boord waren. Deze Amerikanen waren zo goed om in hun vakantie schooltjes te bouwen in Nicaragua: wat een helden. Wie er dan les ging geven in die schooltjes? Nee, dat wisten ze niet, maar de gebouwen zouden er wel staan. Ge-wel-dig natuurlijk. Velen waren wel nieuwsgierig naar zo´n buitenlands meisje als ik aan boord. ¨Are you from Europe? Yes? O my god, I defenitely want to go there some day!¨ Als ik vroeg welke landen in Europa ze wilden bezoeken, keken ze me verward aan. Ik heb het maar links laten liggen, was te moe om uit te leggen dat Europa niet één pot nat is.
Eenmaal aangekomen in Nicaragua verliep alles vlot. Onze bagage lag al op de band toen we de douane doorwaren, en Andy - de chauffeur van de taalschool - stond al op me te wachten. Hij probeerde nog wat met me te praten, maar ik was uitgeput: in Nederland was het al 4 uur ´s nachts. Een uurtje later was ik bij mijn gastgezin. Voorstelrondje, handjes schudden, een minimale rondleiding en daarna tevreden neergeploft op mijn bed.
Mijn gastgezin bestaat uit schatjes, stuk voor stuk lieve mensen. De eerste dag was een zondag en dus volgde ik nog geen lessen. Ze probeerden heel leuk met me te praten, maar ik snap(te) er constant niks van. ¨Lo siento, no entiendo¨ is mijn favoriete zin. Nadat ze zichzelf 3 keer herhaald hadden, zei (zeg..) ik meestal maar gewoon ¨aaaaah, si! haha¨ en dan is het wel goed.
Sinds maandag volg ik dus lessen. Ik heb een privéleraar, genaamd Erwin. Hij is 24 jaar, een kop kleiner dan ik en heeft al 2 kinderen. Ik zou er persoonlijk niet aan moeten denken, maar hier is het heel normaal. Erwin is heel aardig en gelukkig ook geduldig, want ik ben niet echt een natuurtalent. Om 12 uur ´s middags ben ik na 4 uurtjes Spaans leren volledig uitgeput, zo intensief dat het is. Ach ja, het is wat het is, ik doe mijn best!
´s Middags hebben we activiteiten georganiseerd vanuit de school. Met ¨we¨ bedoel ik Xiomara en ik. Xiomara is een Nederlands meisje die - hoe toevallig - uit Malden komt. Een fijne afwisseling om soms, al is het eigenlijk niet de bedoeling, even Nederlands te praten. Tijdens de activiteiten maken we kennis met de Nicaraguaanse cultuur. De eerste indruk? Wat een mooi land! De huisjes zijn geschilderd in felle kleuren, de mensen zijn heel vriendelijk, iedereen lacht en er hangt standaard een rustige, vrolijke sfeer. Tranquilo, tranquilo. Even een tip van blank meisje tot andere blanke meisjes/jonge vrouwen: dipje in je zelfvertrouwen? Kom hierheen! De blanke huidskleur wordt hier ironisch genoeg heel exotisch bevonden. Alles van het mannelijk geslacht (van schooljongetjes tot bejaarden) fluit je constant na. ¨Hola chica, bonita, que linda, sexy lady, so beautiful!¨ gepaard met kusgeluidjes: het volgt je overal. Geen idee wat ze ermee willen bereiken, maar ze bedoelen het vast goed.
En verder? Het is hier warm, het eten is lekker (vooral veel rijst), er zijn nog best veel toeristen (veel onvriendelijke Amerikanen) en alles is goedkoop. Men verplaatst zich met de auto, met de fiets of per voet. Vrouwen zijn over het algemeen wat voller, dus ik voel me helemaal thuis! Ondanks dat dit het regenseizoen is, heeft het tot nu toe niet geregend: wel is de lucht erg klam. Granada is een leuk stadje met uitzicht op vulkaan Mumbacho. Er zijn veel restaurantjes, terrasjes en kleine winkeltjes. De grote, gele kerk torent overal boven uit. Wegen zijn goed begaanbaar, en de lokale bus is een hele belevenis: duidelijk niet gemaakt op westerse maten. Toen Xiomara en ik uitbrachten dat het nog best prima en ruim zat, zo´n tweezitsbankje, werden we door Erwin volledig uitgelachen omdat het een driezits betrof. Oeps...
Tot zover mijn huidige belevenissen. Ik heb nog steeds last van een jetlag: rond 8 uur ´s avonds ben ik bekaf en ´s nachts word ik om 3 a 4 uur klaarwakker. Zodra dit wat minder is, willen Xiomara en ik een keer ´s avonds naar een dansavond: lekker de salsa doen. Ik zal jullie updaten als het zover is!
Liefs,
Maudy
Vliegveld update
Hoi iedereen!
"Wat, nu al een update?" Ja zeker! U zou hier toch geen moment van willen missen? Grapje hoor. Ik probeer mezelf alleen bezig te houden tijdens het wachten op onze tweede vlucht. De eerste is achter de rug, alles is goed en wel verlopen: we kwamen zelfs 25 minuutjes te vroeg aan op Atlanta! Door alle verhalen en een strenge controle op Düsseldorf was ik doodsbang voor de Amerikaanse douane. Wonder boven wonder viel alles ontzettend mee! Ik was binnen 2 minuutjes klaar. Dit komt misschien ook wel doordat dit slechts een overstap is: de Amerikanen hebben verder toch geen last van mij ;). Tot nu toe dus niks te klagen, al vond ik Delta Airlines wel één grote poppenkast. Ach, anderen zullen het misschien geweldig vinden, maar ik ben er te nuchter voor. Misschien toch nog iets Gronings geërfd van mijn vader?
Het tijdsverschil hakt er wel nu al in, gepaard met maar 4 uurtjes slaap. In Atlanta is het nu 15.30u, maar liefst 6 uur vroeger dan in Nederland (geloof ik). Nog anderhalf uur wachten en dan nog een vlucht van 4 uur, waarbij we nog eens 2 uur terug in de tijd vliegen. Ik denk dat ik vannacht slaap als een roosje!
Goed, voor nu verder niks interessants te melden. Ik word als het goed is van Managua opgehaald door Andy, de chauffeur van mijn taalschool. Spannend! Ik ben benieuwd maar heb er wel heel veel zin in.
Hasta pronto!
Liefs, Maudy