Joeeehoeee, guess who’s back? Jawel, deze keer met een nieuwe stempel in mijn paspoort. Vandaag het eerste deel van mijn reisverslag over het Noordereiland van Nieuw-Zeeland, met als hoogtepuntje de Tongariro Crossing! Lezen jullie mee?

De trip begon op zaterdag 26 maart. Een symbolische dag, de verjaardag van mijn – inmiddels overleden – oma. Ze zou op deze dag 92 zijn geworden. Mijn oma hield zelf altijd veel van reizen, en het is mede dankzij haar dat ik mij dit nu allemaal kan veroorloven. De andere kleinkinderen aten die avond met zijn allen bij het restaurant waar wij met oma altijd kwamen. Ik kon hier natuurlijk niet bij zijn, maar een reis naar Nieuw-Zeeland leek mij een prachtige manier om mijn oma in stijl te herdenken!

De vlucht duurde 3,5 uur en was daarbij relatief ‘kort’. Ik moest vroeg uit de veren voor deze vlucht, en door een compleet verpest slaapritme had ik maar 3 uurtjes slaap gehad. Je snapt dat koffie mijn beste vriend was, deze ochtend. Op het vliegveld kwam ik nog allerlei mensen tegen die ik kende en zat er zelfs een meisje uit mijn introductiegroepje bij mij in het vliegtuig. Iets met “wat is de wereld toch klein”, of zo? Ik vloog met Emirates en heb voor het eerst in een dubbeldekkervliegtuig gevlogen! Nou merk je daar eigenlijk helemaal niks van, maar ik vond het toch wel heel erg gaaf. Volgens een betrouwbare bron (lees: mijn vader) is deze Airbus A380 het grootste vliegtuig ter wereld. Weer een ervaring rijker, laten we maar zeggen.

De vlucht vloog voorbij (ha-ha), en voor ik het wist stond ik op de luchthaven van Auckland. Eenmaal daar schoot de stress er flink in, want mijn tent moest aan een bio-security check onderworpen worden. Ik had deze tent overgekocht van een Nederlands meisje in Sydney voor 2 tientjes, dus waar hij precies geweest was wist ik niet. “Shit”, dacht ik, “zul je zien dat uitgerekend mijn tent het land niet in mag…” Gelukkig was ook dit snel gepiept, was mijn tent goedgekeurd, en kon ik de bus naar het centrum van Auckland pakken.

Wat me meteen opviel, was dat mensen in Nieuw Zeeland super aardig zijn! Iedereen is maar al te bereid om je te helpen met wat dan ook, en iedereen is ontzettend geduldig. Of je nou aan de mevrouw achter de balie van de bustickets iets vraagt, aan de buschauffeur of aan de kassière in de supermarkt, niemand is te beroerd om je te helpen. Fijn!

Mijn hostel lag midden in het centrum en was daardoor makkelijk te vinden. In het hostel heb ik een beetje uitgerust, er stond namelijk nog een avondprogramma op de planning. Ik had – zoals dat een meisje uit de 21^e eeuw betaamt – via Facebook met een Nederlands meisje afgesproken. Susan was sinds kort au pair in Auckland en wilde mij wel een kleine tour door de stad geven. Om van een mooie zonsondergang te genieten, klommen we Mount Eden op. Dit was een non-actieve vulkaan aan de rand van het centrum, waar je een mooi uitzicht had over de hele stad. Erg leuk om gezien te hebben! Hierna hebben we gedineerd in een klein cafétje waar Susan me alles vertelde over haar leven als au pair. Het klonk allemaal erg leuk, waardoor ik echt weer reiskriebels krijg. Misschien toch maar een tussenjaartje, na mijn bachelor?

Mijn tweede dag in Nieuw Zeeland kon ik uitslapen. Het enige wat er die dag gepland stond, was een busreis naar Taupo en die begon pas om 12.30 uur – een lekker vrij ochtendje om Auckland een beetje te verkennen! Waar ik echter geen rekening mee had gehouden, was dat het deze zondag Eerste Paasdag was. Ja, oké, ik wist het natuurlijk wel, maar ik dacht “ach, Auckand is zo’n grote stad, daar is vast nog wel het één en ander te beleven!” Nou, niet dus. Er waren maar liefst 2 voedselketens open: de DunkinDonuts en de BurgerKing. Dus, dames en heren, heb ik een heerlijke paasbrunch genoten bij de Burgerking, in mijn eentje, met verrukkelijke slappe frietjes als culinair hoogstandje van de dag. Sorry mam, verder eet ik hier heel gezond hoor! Na deze voedzame maaltijd besloot ik om nog even naar de haven te lopen. Hier heb ik een beetje bootjes gekeken en een paar intens vechtende meeuwen aanschouwd, voordat ik weer terug moest naar het hostel om uit te checken.

De busreis naar Taupo duurde 6 uur. Grappig hoe je perceptie van tijd en afstand verandert als je buiten Europa op reis gaat. Waar ik thuis al snel opkijk tegen de treinreis van Maastricht naar Nijmegen, haal ik hier mijn neus niet op voor een 6 uur durende busrit. Nou heb je in Nieuw Zeeland ook wel een iets gezelliger beeld om naar te kijken dan in de sprinter van Veolia, maar tóch. Tijdens deze busreis zag ik voor het eerst wat van het landschap van Nieuw Zeeland. Oh my, wat is het mooi! Het is ontzettend groen, heuvelachtig en er lopen veel blije koetjes door het landschap. Ik weet niet goed hoe ik het moet omschrijven, maar het heeft iets magisch. Needless to say dat ook deze 6 uur zo voorbij waren. In Taupo werd ik opgepikt door May en Sophie. Deze twee Nederlandse meisjes waren al 3,5 week door Nieuw Zeeland aan het reizen met een campervan, en hadden via – drie keer raden – Facebook aan mij voorgesteld om met hun mee te reizen door het Noordereiland. Ze hadden wel maar 2 bedden in de campervan, dus moest ik er met een tentje bij slapen. Zo’n goed aanbod kon ik natuurlijk niet afslaan! Met zijn drieën reden we door naar een camping. Tegen de tijd dat we daar aankwamen begon het al donker te worden, dus we hebben snel gekookt en ik heb snel mijn tent opgegooid (ja, letterlijk opgegooid: het was zo’n koepeltent die binnen 20 seconden stond). We gingen niet al te laat slapen, want de volgende dag hadden we een zware dag voor de boeg.

Om 6 uur ’s ochtends ging de wekker. Nou ben ik normaliter al geen ochtendmens, maar deze dag was wel erg cru. Het was dus mijn eerste nacht kamperen, en ik had de temperatuur een beetje onderschat. Godnondeju, wat was het koud ’s nachts! En om het nog een tikkie erger te maken, kwam er natuurlijk een hele groep Spaanse toeristen de camping op, nèt voor ik in slaap viel. Deze ideale combinatie heeft ervoor gezorgd dat ik het nog 02.00 uur heb zien worden, wat een feest. Afijn, ik had geen tijd om hierbij stil te staan, want we gingen de Tongariro crossing doen! Dit is een 19,4 kilometer lange trektocht waarbij je als het ware de alpen van het Noordereiland oversteekt. Nu moet ik er even bij vermelden dat ik welgeteld 0 conditie heb, en ook nog niet echt gesport had sinds ik in Sydney woonde (eh, oeps?), dus ik zag er wel een beetje tegenop. En god, wat heeft die Tongariro crossing mij afgemaakt! Om de 10 minuten stond ik weer stil, te hijgen als een paard, stervend van binnen als ik dacht aan de vele kilometers die nog voor me lagen. Was het het waard? Absoluut! Op de helft kom je bij de Emerald Lakes, prachtige meertjes die groenblauw gekleurd zijn door de vulkanische activiteit in de omgeving. Vanaf hier begon – grotendeels – de afdaling. Deze leek haast nog langer te zijn dan de tocht omhoog, en tegen het eind waren we het dan ook wel echt beu. Het laatste stukje hebben we gerend en in ons enthousiasme nog een aantal Chinezen ook aan het rennen gekregen. Pfoe, wat waren wij gesloopt bij de finish. Maar goed, je moet wat over hebben voor zo’n spectaculaire paasmaandag!

Zo. Voor nu laat ik het hier bij. Excuses voor de enorme lap tekst – Nieuw Zeeland is zo prachtig, dat kun je niet in een paar zinnetjes neerpennen! Er komt sowieso nog een deel 2 en misschien nog een deel 3, dus ik hoop dat jullie het leuk vinden om te lezen.

Tot snel!

Liefs,
Maudy