Nu ik dit type is het 00.13 uur, zaterdag 13 februari 2016, wat betekent dat ik morgen naar Sydney ga. Morgen. Het voelt zo gek om dat te zeggen, ik moet het nog even laten inzinken. Je zou inmiddels wel verwachten dat ik hierop voorbereid ben, maar het voelt nog altijd zo onwerkelijk. Morgen stap ik een vliegtuig, op weg naar iets waar ik tot op een half jaar geleden alleen nog maar van kon dromen: een half jaar studeren in Australië.

Ik lig in bed. Eigenlijk zou ik moeten slapen en dat heb ik dan ook al geprobeerd, maar tevergeefs. De koffer aan de andere kant van mijn slaapkamer is vrij prominent aanwezig, en lijkt bijna te schreeuwen: “VERGEET JE NIKS? HEB JE ALLES VOORBEREID? MAAR DAN OOK ECHT ÁLLES?” Ik ben niet zenuwachtig of gespannen, maar het is zo druk in mijn hoofd. Dezelfde checklist blijft zich constant herhalen. Visum? Check. Inschrijving universiteit? Check. Is met de DUO alles geregeld, en met het hostel voor de eerste nachten, en voor de vlucht? Check, check, check. Tóch kan ik mijn rust niet vinden. Ik ben immers wel gewend om me voor te bereiden op een ‘grote’ reis, maar dat waren tot nu toe allemaal backpackreizen. Packing the bare essentials. Deze keer, daarentegen, wil ik juist niks vergeten. Bovendien moet ik mijn studeerspullen meenemen. Voelt toch niet erg natuurlijk.

De reden dat ik inmiddels graag in dromenland zou willen zijn, is dat ik morgen (straks? Vandaag?) nog een drukke dag voor de boeg heb. Aangezien mijn fiets in Maastricht blijkbaar in de weg staat, moet ik die nog ophalen. Na die dagtaak gaan Iris en ik samen mijn laatste avond in Nederland inluiden. Mamalief is al begonnen met het bereiden van een grote pan snert, want ja, dat zal ik toch écht een half jaar moeten missen. Hetzelfde geldt voor anijshagel en andijviestamp. Tsja, zwaar leven hoor, zo’n semester in Australië studeren. ;)

De Hollandse kost is niet het enige waar ik zonder zal moeten doen het aankomende semester. Ik heb zoveel mogelijk geprobeerd om alle vriendjes, vriendinnetjes, familie, kennissen et cetera allemaal nog een keertje te zien voordat ik weg ga. Wisten jullie trouwens dat mensen kaartjes en cadeautjes geven als je voor een tijdje naar het buitenland vertrekt? Ik had geen flauw idee, zo lief! Daarnaast was het gewoon heel leuk om iedereen nog eventjes in het echt te zien in plaats van op een computerscherm, wat voor de komende 6 maanden toch echt de realiteit gaat worden. Het werkt dan ook niet mee dat er maar liefst 10 uur tijdsverschil is tussen Sydney en Nederland, waardoor skypen ook een heuse uitdaging wordt. Toch ben ik er van overtuigd dat het gaat lukken. Een half jaar vliegt natuurlijk voorbij en voor ik het weet ben ik weer terug in ons koude kikkerlandje!

Zo. Ruim een half uur verder ga ik nog maar een poging tot slapen doen. Voorbereid of niet, ik vlieg zondag toch echt. Zolang ik een visum en een paspoort heb, komt het vast allemaal goed. En eerlijk gezegd? Ik kan niet wachten tot ik in Sydney ben!

Liefs,
Maudy