Ja ja, daar ben ik weer hoor! Het heeft even geduurd, maar ik heb een computer gevonden die goed genoeg is om mijn "avonturen" op het wereldwijde web te gooien.

Uiteindelijk ben ik langer blijven hangen in León dan de bedoeling was. Matagalpa heb ik maar overgeslagen, dat lag nog verder in het noorden en zou het lastig maken om in één dag naar San Juan del Sur (SJdS) te komen. Geen probleem natuurlijk, ik vermaakte me prima in León. Zo ben ik nog een dagje met iemand uit het hostel naar het strand gegaan. We gingen voor Las Peñitas, maar door een beetje verstrooidheid en een chickenbus die het allemaal nog net een tikje onlogischer maakte, kwamen we op Poneloya uit. Oeps. Dit gaf ons echter een perfect excuus om een lange wandeling langs het indrukwekkende strand te maken. Het was de eerste keer tijdens mijn reis dat ik de zee zag, en het was heerlijk! Na de flinke wandeltocht ploften we neer bij een strandtentje om een koud drankje te doen, waar een lokale surfinstructeur ons al snel vergezelde. Hij was stoned en dat wilde hij ons maar al te graag vertellen. Tsja, iedereen zo zijn ding, natuurlijk. ;) We kwamen nog een Nederlands stel tegen en met z´n vijven hebben we een paar biertjes gedronken met een idyllisch plaatje als achtergrond. Ondanks dat ik ontzettend verbrand ben die dag ("insmeren? ben je gek, de zon schijnt niet eens!" - laat dit een les zijn voor jullie), was het een topdag.

Ik was al een beetje verkouden, maar de dag erna was ik ronduit ziek. Op dat soort momenten is reizen stom en wil je het liefst in je eigen westerse bedje liggen, maar ook dat hoort erbij. Gelukkig had ik niks gepland die dag en kon ik rustig aan doen, een beetje aansterken om de volgende dag weer op pad te kunnen.

De reis naar SJdS duurde lang. Ik snapte niet waarom er aangegeven stond dat de reis 6 uur duurde, terwijl het maar iets van 300 km was. Eenmaal in de shuttle snapte ik waarom - het vervoer bleek toch niet zo "privé & direct" te zijn. We stopten in León bij allerlei andere hostels tot de shuttle propvol zat. Halverwege maakte we een stop in Granada. Grappig om weer even terug te zijn trouwens, en alle straatjes te herkennen. De stop in Granada duurde echter wat langer dan gepland. Eerst kon onze chauffeur het hotel niet vinden waar 2 van de reizigers afgezet moesten worden. Nadat zij ongeveer 45 minuten later afgezet waren, begon de zoektocht naar het hotel van 2 nieuwe reigizers die opgepikt moesten worden. Je raadt het al: ook onvindbaar. Toen we aankwamen in SJdS was het 16.00 uur - nog een uur later dan al aangegeven stond. Tranquilo, zullen we maar zeggen.

De eerste indruk van SJdS was niet zo bijzonder. Een klein plaatsje dat echter volledig gericht was op toeristen, met name surfers. Het contrast met León was groot. Na van velen erg enthousiaste verhalen gehoord te hebben over Casa Oro, besloot ik hier te verblijven. Ook ik ben nu erg enthousiast! Tot nu toe is het absoluut het mooiste hostel waar ik ben geweest, alles was compleet en zowel het personeel als de andere reizigers waren ontzettend aardig. Impulsief als ik ben, ging ik meteen die eerste avond mee op een schildpaddentour. Mijn buurmeisje in de dorm had het gepland en ik dacht "tuurlijk, waarom ook niet?". Heel bijzonder om een keer mee te maken! Met een vrij grote groep gingen we naar een strand in de buurt waar zeeschildpadden op het strand kwamen om hun nest te leggen. Na een tijdje gewacht te hebben op het strand kwam er inderdaad een schildpad aan land om te nesten. Het was, zoals ik al zei, bijzonder om te zien. Wat echter nog veel aparter was, was de enorme horde aan mensen die om de schildpad heen stond. Er waren meerdere groepen van verschillende tour operators, die allemaal bij die ene schildpad kwamen kijken. In plaats van daadwerkelijk daar in het moment te zijn, stonden een stuk of 40 a 50 mensen ontiegelijk te dringen om een goede fotoserie van de eitjesleggende schildpad te hebben. Pics or it didn´t happen, natuurlijk...

Na op zaterdagmiddag naar het enorme Jezusbeeld van het plaatsje te klimmen (foto´s volgen) en zaterdagavond een paar drankjes te doen met gezellige mensen van het hostel in de rooftopbar, was het zondag dan eindelijk zover: SUNDAY FUNDAY! Iedereen praatte hier constant over en de verwachtingen waren dan ook hoog. Een tip voor de party-animals onder ons: de ervaring is grappig, maar voor het echte feestje hoef je het niet te doen. Het is duur en ondanks dat je al $30 entree hebt betaald, zijn de prijzen op de drankjes dubbel zo hoog. Ik heb zelfs omgerekend 5 eruo betaald voor een hamburger. Meer dus dan een broodje cheeseburger bij onze geliefde Feestfabriek in Maastricht, en hij kwam niet eens in de buurt qua smaak. Maaaaaar, voor die $30 krijg je er wel een t-shirt bij, en daar doe je het vanzelfsprekend allemaal voor! ;)

Op de brakke maandag die volgde, reisde ik met 3 anderen (Marc uit Zwitserland, Lisa uit Oostenrijk en Hadar uit Israël) naar Isla de Ometepe om daar mijn laatste dagen in Nicaragua door te brengen. Een lekker rustig eilandje, bestaande uit twee vulkanen. Momenteel is er daar eentje van actief, ondanks waarschuwingen merkten we hier eigenlijk niks van. Om het kort te houden (ik ben al weer veel te langdradig aan het vertellen, sorry!), hebben we daar één actieve dag gehad, waarop we de vulkaan half beklommen tot het viewpoint en vervolgens met de mountainbike naar een natuurzwembad gefietst zijn. De dag erop stond voornamelijk in het teken van plannen maken voor Costa Rica.

En daar ben ik dan eindelijk! Costa Rica, deel 2 van de reis. De grensovergang was nog een heel avontuur. Toen we met de lokale bus aankwamen bij de grens van Nicaragua kwamen er honderden mannen op ons afgerend. Zonder genade begonnen ze ons van alles aan te smeren, en rijkten ze ons briefjes toe. Die briefjes moesten we invullen, maar daar eisten ze geld voor. Daar klopte echter helemaal niets van. Gelukkig had ik hier toevallig iets over gelezen op internet, maar de 2 anderen waarmee ik de grens overging wisten van niks en zijn dus inderdaad wat geld kwijt geraakt. Ook hebben ze mijn oortjes gestolen, en stond de rits van de backpack van een ander open. Ik hoop dat ze veel plezier van mijn oortjes beleven! De rest van de grensovergang ging prima. Erika (uit Canada, een van de anderen die de grens over ging) en ik wilden allebei naar Monteverde. We kwamen een reisgezelschap tegen dat richting Monteverde ging, en gelukkig mochten we meerijden.

De eerste indrukken? Het is hier ijskoud! Nee, dit is geen grapje. Ik vroeg me in eerste instantie af waarom er geen ventilatoren in de kamers waren - die vraag is nu absoluut beantwoord. Gelukkig heb ik al te horen gekregen dat de rest wel warmer is, we zitten hier natuurlijk ook in de bergen. Voor de rest? Het is hier heel erg verwesterd. De inwoners spreken Spaans, maar kunnen eigenlijk allemaal wel een woordje Engels. Daarnaast rijden er mooie auto´s, zijn de straten haast gepolijst en zijn alle Amerikaanse winkel/restaurantketens aanwezig. Gek om te zien in contrast met buurland Nicaragua.

Ik heb hier nu nog 2 weken te gaan. Als ik daadwerkelijk overal heen wil gaan wat er eigenlijk op de planning staat, moet ik een beetje opschieten. De dag van vandaag staat ook al volgepland: straks ga ik ziplinen over de jungle en vanavond een nachttour in het regenwoud om spannende dieren te spotten. En nu snel klaarmaken, de taxi is over een half uur hier.

Adios!

Liefs,
Maudy