Mocht iemand nog een 19-jarig meisje zoeken voor een zonnebeschermingsreclame: ik bied me aan. Momenteel ben ik het perfecte voorbeeld van hoe het absoluut niet moet.* Ik zou kunnen zeggen dat ik eruit zie als een kreeft, maar dat is een understatement. Niet alleen ben ik verbrand, nee, blijkbaar heeft mijn poging tot insmeren er ook nog voor gezorgd dat ik ongelijkmatig verbrand ben. Het resultaat? Een fraaie kleurvariatie die ook wel een interessant geval van “50 tinten rood” genoemd kan worden. Ik kan het niet vaak genoeg benadrukken: mijn leven hier is écht níét makkelijk.

Afijn, nu het duidelijk is hoe ontzettend zwaar leven in Sydney is, zal ik toch ook maar even mijn best doen om positief te blijven. Ze verkopen hier tenslotte TimTams, onwijs lekkere chocoladekoekjes waar geen enkel Nederlands koekje tegenop kan (zelfs stroopwafels niet!). Daarnaast kan ik niet beweren dat het vervelend is om op een vrijdagmiddag op het strand te hangen en naar surferdudes te staren. Oké, ik ga veel te snel. Laat ik beginnen waar ik twee weken terug gebleven was.

Zoals ik jullie vertelde in het vorige verslag, was de O’week op dat moment van start gegaan. De dag erna was ik overenthousiast naar het festival gewandeld, en een beetje doorgeslagen. Waarom? Nou kijk, waar het in Nederland toch flink prijzig is om bij een vereniging te gaan, is het hier belachelijk goedkoop om bij een society te gaan. Het resultaat: een Maudy die zich miljonair voelt en bij iedere society die enigszins leuk/interessant klinkt weer $5 neerlegt. Uiteindelijk ben ik lid geworden van zes societies: the Chocolate Society, the Disney Appreciation society, Amnesty International, the Flair Society (voor bartending), Movers & Shakers (voor cocktails) en the Dramatic Society. De eerste gratis pannenkoeken en welkomsborrels zijn al achter de rug, en ik kan niet zeggen dat het slechte investeringen waren!

Na de O’week was het dan echt zover: de studie begon en ik moest aan de bak. Om eerlijk te zijn was dat toch wel weer even wennen, ondanks dat ik er ontzettend veel zin in had. De universiteit is hier anders dan in Maastricht. In Maastricht hebben we één course die we behandelen voor een aantal weken, waarna we een tentamen hebben, en dan snijden we een volgend onderwerp aan. Bij de University of Sydney gaat dat niet zo. Alle vakken duren het gehele semester, maar dan is alles door elkaar heen gegooid. Een beetje zoals op de middelbare school, kun je stellen. Waar ik mijn aandacht dus normaal maar op één onderwerp hoef te richten, heb ik hier 4 – compleet verschillende – vakken door elkaar heen waar ik tegelijkertijd op moet focussen. Best pittig voor zo’n warhoofd als ik! Gelukkig vind ik al de vakken die ik heb erg leuk en is het geen straf om mijn aandacht erbij te houden. Nog een verschilletje? Ze doen hier niet echt aan pauzes, het lesrooster loopt aan één stuk door. Dus als je – zoals ik – een les van 13.00u tot 14.00u hebt aan de ene kant van de campus, en van 14.00u tot 16.00u eentje aan de andere kant, dan kun je maar beter rennen!

Lichtpuntje: ik heb alle vrijdagen vrij, waardoor mijn weekenden dus drie dagen duren. Dat maakt het al dat heen-en-weer gehol zeker waard! Afgelopen vrijdag zijn we met een groep meisjes naar Manly Beach gegaan, waar op dat moment het Australian Open voor surfen plaats vond. Ondanks dat dit de dag des onheils was (oftewel: levend verbranden in een lekker fel zonnetje), heb ik me uitstekend vermaakt met het staren naar mooie jongens die hendig goeie trucjes deden op surfplanken. Daarnaast was er een klein festivalletje erom heen gemaakt, met allerlei tentjes en muziek op de achtergrond. Leuk om rond te kijken.

Inmiddels zit ook de tweede week van de uni erop en kan ik zeggen dat ik een beetje snap hoe de campus in elkaar zit. Help me er trouwens even aan herinneren dat ik een foto moet maken de volgende keer dat ik op de Business School ben. Daar is namelijk het percentage Aziatische studenten zó hoog, dat als je mij verteld had dat ik per ongeluk in China terecht gekomen was, ik het ook geloofd had. Oh, en nog een dingetje wat voor mij erg verwarrend is: ik snap niet aan welke kant ik hier mensen moet passeren. Hier in Australië doen ze alles aan de verkeerde kant. Ze rijden links, lopen links, sloten op de deuren moet je de andere kant op draaien, dat soort dingen. Nu kan ik hier nog best aan wennen. Als iedereen netjes consequent is in zijn/haar gedrag, kan ik prima op de linkerkant van de stoep gaan lopen zodra iemand me tegemoet komt. Echter, door het enorme aantal toeristen/buitenlandse studenten/backpackers dat hier rondloopt, loopt een groot deel nog altijd rechts. En dus eindig ik altijd in het midden van de crowd, verontschuldigend mij een weg banend door de drukte en hopend dat ik op tijd aan de andere kant van de weg kom voor het voetgangersstoplicht weer op rood springt. Had ik al verteld dat mijn leven zwaar is?

Ik brei er maar weer eens een eind aan. Aankomende tijd staan er weer allerlei leuke dingen op de planning. Morgenvroeg heb ik een ontbijt met koala’s bij de lokale dierentuin, zaterdag gaan we voor een vriendinnetjes verjaardag naar een color festival en zondag willen we naar de Blue Mountains. Oh, en wat ik haast vergeet te vertellen: ik heb voor Easter Break een tripje naar Nieuw-Zeeland geboekt! Waaa! En gelijk het weekend daarna ga ik op surfweekend. Genoeg mooie dingen om de volgende keer over te vertellen, dus! Voor nu ga ik slapen, ik moet natuurlijk morgen wel fris op de foto met de koala’s staan.

Liefs,
Maudy

*Stiekem had ik het beginnetje voor dit stukje 4 dagen terug al geschreven, en had ik sindsdien niet meer de tijd gehad om te schrijven. Inmiddels ben ik gelukkig niet meer zo verbrand! Wel aan het vervellen, maar dat terzijde. ;)