Jongens jongens, weten jullie nog? Dat mooie, euforische moment dat ik plusminus drie weken geleden in een vliegtuig naar Sydney stapte? Ja, ik ook, wat een memorabel moment was dat. Behalve dat het in plaats van drie weken geleden alweer vier maanden geleden is dat ik hier aankwam. En dat betekent dus dat ik over tien dagen Sydney ga verlaten. Voor het echie. Hallo, ik dien bezwaar in: waar is die tijd gebleven?

Gisteravond stond ik op het centraal station en had ik even een wow-momentje. Je weet wel, zo eentje die ze in films ook altijd hebben richting het einde. Ik stond te wachten op mijn bus naar huis, na een gezellig avondje films kijken met twee vriendinnetjes. Terwijl ik daar stond, bedacht ik me ineens hoe ik daar vier maanden geleden (precíés vier maanden gister, wauw, zo nostalgisch) ook stond. Toen nog een beetje onwennig en volledig in shock want mijn god, wát een hitte! Klungelend met maar liefst twee koffers én een rugzak probeerde ik me een houding te geven. Ik moest immers wel casual overkomen als toekomstige tijdelijke local (duh). Om het nog een tikje mooier te maken, was één van die koffers de meest nationalistische koffer die je je voor kunt stellen. Knaloranje, een leuk rood-wit-blauw motiefje op de rits, en op de voorkant “Team NL” met de olympische cirkels erboven. Stiekem had ik deze koffer gekocht omdat ‘ie in de aanbieding was en ik zeker wist dat zelfs ík die niet kon missen op de bagageband. Voor het verhaal klinkt het echter veel leuker om te zeggen dat ik ontzettend trots ben op mijn vaderland, dus laten we het daar maar op houden. Afijn, het zou dus zomaar kunnen dat mensen mij door die “Team NL”-koffer voor een olympisch atleet aanzagen (HAHA). Het feit dat ik door een hand in het gips ook nog behoorlijk liep te stuntelen met genoemde bagage moet het een erg verwarrend tafereel gemaakt hebben. En ik maar nonchalant doen, vooral zelfverzekerd overkomen. Want wat nou als mensen konden merken dat ik een compleet groentje was, dat zou toch schandalig zijn?

Dat was dus vier maanden geleden. Vier heeeel korte maanden geleden. Ondanks dat ik me nog stééds een groentje voel (maar echt, het voelt nog altijd alsof er “NIET VAN HIER” op mijn voorhoofd getatoeëerdstaat), is Sydney mijn tweede thuis geworden. Dat ik over 10 luttele daagjes hier weg ben, is toch op zijn minst een beetje vreemd. Daarnaast is het een heel dubbel gevoel. Ik ga namelijk meteen na mijn tentamens weg – normaal zie ik altijd (zacht uitgedrukt) enórm naar het einde van mijn tentamenweek uit. Deze keer betekent het echter dat ik mijn inmiddels vertrouwde kamertje hier ga verlaten, en daarbij al het andere waar ik aan gewend ben geraakt in Sydney. Het prachtige hoofdgebouw van the University of Sydney, de hectische maar gezellige drukte van de stad, de haven, het feit dat er altijd iets te doen is. Wie weet ga ik zelfs het ranzige brood en de enorme shopping malls missen…

Gelukkig heb ik wel heel veel leuks om naar uit te kijken. Ik ga namelijk weer naar Nieuw-Zeeland, deze keer het zuidereiland! Daar ga ik negen dagen rondreizen met twee vriendinnetjes die ik hier heb ontmoet. Zes juli arriveer ik weer in Sydney, zodat ik nog genoeg tijd heb om de oostkust van Australië te bereizen. Dat ga ik doen met een Nederlands meisje waarmee ik via Facebook in contact gekomen ben. We gaan samen een soort campervan huren en gaan dan vanaf Sydney naar Cairns rijden, in iets minder dan vier weken. Daarna vlieg ik terug naar Sydney en vertrek ik negen augustus écht richting Nederland. Of ik daar zin in heb? Ja en nee. Ja, het lijkt me kei leuk om mijn vriendinnetjes en familie weer te zien, om naar de warmte te gaan (het is hier inmiddels winter), en om weer lekker terrasjes te pakken. Maar er is nog zóveel te doen in Australië, nog zoveel plekjes om te bezoeken en om ervaringen op te doen. De mensen zijn zo leuk, de sfeer is zo lekker en de stad is zo intens. Ik wil nog helemaal niet weg!

Dus wat doen we dan? Nog een half jaar blijven, hoezeeee! Nee sorry, grapje. Was het maar zo’n feest (lees: was ik maar zo rijk en was Australië maar zo gul in het uitdelen van visa). Ik ga deze tien dagen tussen het leren door nog even ontzettend genieten van al het moois, lekkers, gaafs dat Sydney te bieden heeft. Vanavond ga dan ein-de-lijk het Opera House van binnen bewonderen, en één dezer dagen ga ik vanzelfsprekend Finding Dory kijken in het grootste IMAX theater ter wereld. En verder? Yep, that’s right: ik ga hele pakken TimTams wegwerken, liggend op het gras van de Quadrangle terwijl ik vol bewondering kijk naar hordes Chinezen die uitgebreide photoshoots houden met behulp van hun selfiesticks. Ik kijk er nu al naar uit!

Liefs,
Maudy