Hoi lieve Nederlanders! Allereerst, heel erg bedankt voor alle leuke reacties die jullie achterlaten! Ontzettend leuk om te weten dat jullie allemaal meelezen.Het heeft even geduurd, maar hier is weer een verslag. Ik zit inmiddels al op de helft van mijn tijd hier in Australië, zo bizar! Binnenkort zal ik weer een update van Sydney zelf geven, maar nu eerst het tweede deel van mijn Nieuw-Zeeland reisverslag.

Nadat we maandag die ontzettend heftige Tongariro crossing hadden overleefd, vonden wij dat we dinsdag wel een beetje rustig aan mochten doen. We wilden echter geen dag verspillen, dus besloten we om die dag richting Waitoma te rijden om daar de grotten met glowworms (gloeiwormen?) te bewonderen. We dachten dat we ’s ochtends alle tijd hadden, dus haastten we niet teveel. Dat hebben we geweten! De tour was geboekt en zou om 14.00 uur beginnen. Nou konden we dit eventueel kantje boord halen, mits er geen wegwerkzaamheden waren. Je raadt het al: die waren er natuurlijk wel. Met lichtelijke stress besloten we de touroperator te bellen, of het een probleem was als we vijftien minuten later aankwamen. We waren er immers echt bijna, maar ja, we stonden wel stil. Goed, een kwartiertje later kon dan nog wel, maar later moest het echt niet worden. Sophie vroeg nog of we eventueel, mochten we het niet redden, met de volgende tour mee konden. Helaas, die zat vol. Oké, de stresslevels schoten omhoog, maar er kwam beweging in de stoet: vol op het gas en gaan! Op de bestemming aangekomen konden we niet vinden waar we nou precies moesten zijn voor onze touroperator, en renden we van hot naar her. Verderop zagen we allemaal mensen in een busje stappen. Vol goede moed stapten we erop af in de hoop dat dit het juiste groepje was, en gelukkig, dit waren ze! Bleek dat we niet de enige laatkomers waren, wat een opluchting.

Eenmaal in de grotten waren we ontzettend blij dat we het gehaald hadden. Indrukwekkend dat het was! Eerst liepen we gewoon rond in de grotten terwijl onze gids het één en ander uitlegde, daarna stapten we in een bootje om onder de glowworms rond te varen. Onze gids verbood ons om te praten en foto’s te maken, waardoor we al onze aandacht op onze omgeving moesten richten. Ook maakte hij ons bewust van onze zintuigen. Iedereen had een helm met daarop een licht, en deze beval hij ons uit te doen. “Zien jullie mij nu?” vroeg hij. Nee, ik zag geen steek, het was pikkedonker. Behalve de glowworms dan, die zag ik natuurlijk wel. En hoe mooi! Het was alsof ik in een sprookje beland was, en ik onder een hemel van zwevende lichtjes rond dobberde. Nadat we een rondje gevaren hadden, ging onze gids weer voor ons staan en stelde opnieuw de vraag of we hem konden zien. Ja, deze keer wel! Zo demonstreerde hij hoe snel onze ogen aan het donker wennen.

De tour was een beetje uitgelopen en we moesten nog naar de volgende plaats rijden: op naar Rotorua! Toen we onderweg wat reviews checkten van campings in de buurt, kwamen we echter tot de niet-zo-geweldige ontdekking dat er veel Maori bendes actief waren die ’s nachts nog wel eens probeerden toeristen te beroven. In het donker op een bestemming aankomen is al geen feestje, maar dit was wel uitzonderlijk fijne informatie om in de stemming te komen! We reden het plaatsje in en de sfeer die er hing was niet erg geruststellend. Inmiddels was het ook al 9 uur ’s avonds, en waren veel recepties van eventuele campings/staanplaatsen dicht. Geweldig, daar rijd je dan met drie meisjes – en dan te bedenken dat ik ook nog in een tent moest slapen, die niet ontzettend inbraakproof was. Na een tijdje rond gereden te hebben kwamen we uiteindelijk bij een holiday park waar nog vrij veel mensen buiten zaten en waar ook nog andere tentjes stonden. Met een ietwat opgelucht gevoel settelden we ons daar voor de nacht, in de hoop dat de Maoribendes ons met rust zouden laten die nacht.

Pas toen we de volgende ochtend volledig veilig en wel wakker werden, zagen we hoe mooi het holiday park eigenlijk was! We stonden aan een erg groot meer, dus we konden ontbijten met een view. Het was alweer woensdag, en May en ik gingen raften. Sophie besloot dit over te slaan, maar was wel zo lief om ons daar af te zetten. We hesen ons in prachtige wetsuits en kregen wederom schitterende helmen op, waarna het tijd was om met de raft het water op te gaan. Wat was dit een gave ervaring! We hadden een erg leuke gids die allerlei leuke “trucjes” met ons deed, zoals surfen op de waterval, van een rots af springen en als otters op het water drijven. Allemaal leuk en aardig, maar het hoogtepunt van de dag was toch wel dat we van een waterval afgingen met de raft! Best wel spannend, maar de gidsen hadden een relaxte vibe die erg aanstekelijk werkte. Onder het mom van “no worries” gleden we met een rotvaart die waterval af. We gingen kopje onder, water overal, maar de boot bleef overeind, hoera!

Het raften nam slechts een ochtend in beslag, dus we hadden nog een hele middag te gaan. Deze besloten we door te brengen in Wai-O-Tapu Thermal Wonderland, een natuurpark waar we de vulkanische activiteit van de regio konden bewonderen. En eerlijk? Zoiets bijzonders had ik nog nooit gezien! Er zijn allerlei meren en baden die door de chemische, vulkanische samenstellingen borrelen of gekke kleurtjes hebben. De bekendste hiervan is de Champagne Pool, een groot thermisch bad dat – drie keer raden – de kleur van champagne heeft. Overal in deze omgeving hangt de geur van zwavel (lees: rotte eieren), en op de meest willekeurige plekjes komt stoom uit de grond. Op veel plekken is de grond zelf dan ook gloeiend heet en mocht je niet lopen. We hebben neongele en gifgroene meren gezien, grotten die rommelden alsof het onweerde en modderbaden waar de hitte vanaf straalde. Bijzonder wat Moeder Natuur allemaal kan doen! Deze avond sliepen we op een klein kampeerterrein achter de lokale pub, het deed me een beetje denken aan de set van een Amerikaanse westernfilm. Ook hier gooide ik mijn tentje op, kookten we en maakten we ons klaar voor de nacht. 5 days down, 4 more to go!

Liefs,
Maudy