Hoi iedereen!

Ik val maar meteen met de deur in huis: ik ben verliefd. Verliefd op León, met zijn leuke straatjes, gezellge vibe en aardige mensen. Niemand die je lastig valt, naar je fluit, of je van alles probeert aan te smeren voor een veel te hoge prijs. Integendeel, iedereen is nóg behulpzamer dan ze in Granada al waren. Het grote voordeel hier? Zoveel minder toeristisch! Eerlijk is eerlijk, er zijn veel gringos*, maar het lijkt niet te overheersen. De locals lijken zich er niet aan te storen, of ervan te willen profiteren. Kortom: een fijne vibe om als blank, gekruld meisje door heen te lopen.

Maar goed, ik ga te snel. De laatste update die ik had gegeven was nog tijdens mijn Spaans lessen, wat echt alweer een eeuwigheid geleden lijkt. Zowel voor jullie zelf als voor mezelf een chronologisch verhaal dan maar, om het allemaal even op een rijtje te krijgen.

De week Spaans is uiteindelijk dus vliegensvlug voorbij gegaan. Donderdag waren we naar een plaatsje in de buurt van Granada gegaan, genaamd Catharina. Hier kregen we die dag les, met uitzicht op Laguna de Apoyo. We hebben er nog een beetje rond gelopen na de lessen, toen mij echter verteld werd dat er veel grote slangen zaten wilde ik eigenlijk wel weer terug.

Vrijdag was mijn laatste dagje Spaans. Hierbij moet ik wel even zeggen dat ik nu absoluut geen vloeiend Spaans spreek, haha, ik kom niet eens in de buurt. Wel kan ik nu wat zinnetjes uitkramen en versta ik het beter. Hier in Nicaragua/Costa Rica en thuis ga ik zeker nog verder oefenen, want de taal is prachtig! Goed, ik dwaal weer af. Vrijdag heb ik ´s middags nog een kookcursus gekregen. Ik kan nu ananasgebakjes (in bladerdeeg) maken en churro, wat eigenlijk gewoon de lokale kaas in bladerdeeg is.

De dag erop, zaterdag, was het tijd om afscheid te nemen van mijn gastgezin. Als blijk van mijn dank had ik een doos dropjes gegeven. Ze wisten niet zo goed wat ze ermee aan moesten, maar vonden het gebaar gelukkig wel leuk. Op naar een hostel, waar ik de echte backpackers sfeer weer kon ervaren. Een gastgezin is leuk, maar je ontmoet er geen andere reizigers of leeftijdsgenootjes en dat is best jammer. Ik verbleef in Hostel Oasis, een ideaal backpackers hostel met ontbijt inbegrepen (American pancakes met banaan), gratis gefilterd water en een grote keuken waar je gebruik van kon maken. Aanrader!

Nadat ik hier had ingecheckt ging ik samen met Dennis - die inmiddels ook in Granada terecht gekomen was - naar Vulkaan Masaya. Van tevoren was mij al verteld dat het een pittige klim naar de vulkaan was, maar Maudy dacht dat natuurlijk gewoon ff te doen. Zware tegenvaller. Om in de onsmakelijke details te treden: het zweet liep letterlijk met liters tegelijk van me af. Het was zoooo heet, en het pad was zoooo steil. Valt in de categorie ¨totaal onderschat¨, dit. Eenmaal boven bleek het de klim wel helemaal waard te zijn, wát een mooi plaatje! Ik kom misschien over als een 5-jarige die een ballenbak ziet, maar ik vond het zo gaaf om een actieve vulkaan te zien! Je mocht ook niet langer dan 5 minuten in het kratergebied blijven, door alle stoffen die in de rook van de vulkaan zitten. Erg indrukwekkend. De vulkaan is actief, en kan dus eigenlijk ieder moment uitbarsten of bijvoorbeeld stenen afwerpen. Omdat ik me toch al als een 5-jarige aan het gedragen was, wilde ik per sé te paard naar het hoogste punt van de vulkaan om wat toeristische kiekjes te schieten. Precies toen we daarvan terugkwamen begon de lucht te betrekken. Het werd ineens heel donker, de bewakers bij de vulkaan stuurden iedereen naar beneden. Allemaal leuk en aardig, maar wij waren dat hele eind naar boven gelopen en zouden dus ook minstens een uur nodig hebben om weer beneden te komen. Ehm, shit. We zijn als gekken rond gaan vragen of we mee konden rijden naar beneden, en we konden met een Nicaraguaans gezin mee die ons uiteindelijk ook nog bij de bushalte hebben afgezet. Zo lief, en weer een heel avontuur!

Zondag was een rustig dagje en gister ben ik samen met twee Duitse meisjes, Pauline en Hannah, naar León gereisd. Een beetje de stad rond gelopen, en het was liefde op het eerste gezicht, maar verder niet zoveel gedaan. Ik slaap in hostel Lazybones en deel een vierpersoonskamer met Pauline en Hannah. Al is het niet zo´n geweldig hostel als in Granada, het heeft wél een zwembad. Daar maken we natuurlijk maar al te graag gebruik van.

Vandaag (dinsdag) ben ik gaan vulkaanboarden van Cerro Negro. Met een enorme plank en twee rugzakken moesten we de klim maken naar de top van de berg, om eenmaal boven binnen één minuutje weer beneden te zijn. De hike naar boven was intensief en prachtig. Natuurlijk weer de nodige toeristische kiekjes geschoten. Ik kan het echt niet laten, het is hier zó mooi! In één van de rugzakken die je bij je draagt zit een soort schilderspak dat je aan moet als bescherming tegen de kleine zwarte steentjes waar de vulkaan mee bedekt is. Het ziet er niet uit maar het is wel echt nodig: zodra je van de vulkaan af geraced bent, zit je onder zwart stof en heb je overal kleine zwarte steentjes. Ik denk dat ik ze over een week nog in mijn haar tegen kom...

Zo, weer helemaal up to date. Momenteel weet ik niet zo goed wat ik wil. Aankomende zondag wil ik in San Juan del Sur zijn voor Sunday Funday, geen idee wat ik in de tussen tijd ga doen. Officieel slaap ik hier nog maar één nachtje, maar ik denk dat ik nog een nacht bij boek: ik kan nog geen hartbreuk van mijn grote liefde aan. Daarna misschien naar Matagalpa, dat zie ik dan wel weer. Tranquilo, tranquilo. ;)

Tot de volgende update!

Liefs,
Maudy

P.s: heel erg bedankt voor alle leuke reacties! Ik kan hier niet zo vaak op computers, dus ik reageer niet op alles individueel, maar ik vind het ontzettend leuk om al jullie ¨reissupport¨ te lezen!

* De lokale bijnaam voor Noord-Amerikaanse toeristen, maar in de ogen van de Nicaraguanen komen alle blanke toeristen uit de VS, dus praktisch gezien een bijnaam voor alle toeristen