Buenos días!

Jeetje, wat gaat de tijd weer hard zeg. Ja, ik weet het, heel cliché, maar het is toch bizar om te bedenken dat ik nu al over de helft van mijn taalcursus avontuur ben. Goed, waar te beginnen?

Het eerste gedeelte van de reis hadden jullie door mijn ontzettend nuttige update nog meegekregen. Na eeuwen te hebben gewacht (lees: een paar uurtjes) mochten we weer boarden. Het viel meteen op dat er veel groepen ¨vrijwilligers¨ aan boord waren. Deze Amerikanen waren zo goed om in hun vakantie schooltjes te bouwen in Nicaragua: wat een helden. Wie er dan les ging geven in die schooltjes? Nee, dat wisten ze niet, maar de gebouwen zouden er wel staan. Ge-wel-dig natuurlijk. Velen waren wel nieuwsgierig naar zo´n buitenlands meisje als ik aan boord. ¨Are you from Europe? Yes? O my god, I defenitely want to go there some day!¨ Als ik vroeg welke landen in Europa ze wilden bezoeken, keken ze me verward aan. Ik heb het maar links laten liggen, was te moe om uit te leggen dat Europa niet één pot nat is.

Eenmaal aangekomen in Nicaragua verliep alles vlot. Onze bagage lag al op de band toen we de douane doorwaren, en Andy - de chauffeur van de taalschool - stond al op me te wachten. Hij probeerde nog wat met me te praten, maar ik was uitgeput: in Nederland was het al 4 uur ´s nachts. Een uurtje later was ik bij mijn gastgezin. Voorstelrondje, handjes schudden, een minimale rondleiding en daarna tevreden neergeploft op mijn bed.

Mijn gastgezin bestaat uit schatjes, stuk voor stuk lieve mensen. De eerste dag was een zondag en dus volgde ik nog geen lessen. Ze probeerden heel leuk met me te praten, maar ik snap(te) er constant niks van. ¨Lo siento, no entiendo¨ is mijn favoriete zin. Nadat ze zichzelf 3 keer herhaald hadden, zei (zeg..) ik meestal maar gewoon ¨aaaaah, si! haha¨ en dan is het wel goed.

Sinds maandag volg ik dus lessen. Ik heb een privéleraar, genaamd Erwin. Hij is 24 jaar, een kop kleiner dan ik en heeft al 2 kinderen. Ik zou er persoonlijk niet aan moeten denken, maar hier is het heel normaal. Erwin is heel aardig en gelukkig ook geduldig, want ik ben niet echt een natuurtalent. Om 12 uur ´s middags ben ik na 4 uurtjes Spaans leren volledig uitgeput, zo intensief dat het is. Ach ja, het is wat het is, ik doe mijn best!

´s Middags hebben we activiteiten georganiseerd vanuit de school. Met ¨we¨ bedoel ik Xiomara en ik. Xiomara is een Nederlands meisje die - hoe toevallig - uit Malden komt. Een fijne afwisseling om soms, al is het eigenlijk niet de bedoeling, even Nederlands te praten. Tijdens de activiteiten maken we kennis met de Nicaraguaanse cultuur. De eerste indruk? Wat een mooi land! De huisjes zijn geschilderd in felle kleuren, de mensen zijn heel vriendelijk, iedereen lacht en er hangt standaard een rustige, vrolijke sfeer. Tranquilo, tranquilo. Even een tip van blank meisje tot andere blanke meisjes/jonge vrouwen: dipje in je zelfvertrouwen? Kom hierheen! De blanke huidskleur wordt hier ironisch genoeg heel exotisch bevonden. Alles van het mannelijk geslacht (van schooljongetjes tot bejaarden) fluit je constant na. ¨Hola chica, bonita, que linda, sexy lady, so beautiful!¨ gepaard met kusgeluidjes: het volgt je overal. Geen idee wat ze ermee willen bereiken, maar ze bedoelen het vast goed.

En verder? Het is hier warm, het eten is lekker (vooral veel rijst), er zijn nog best veel toeristen (veel onvriendelijke Amerikanen) en alles is goedkoop. Men verplaatst zich met de auto, met de fiets of per voet. Vrouwen zijn over het algemeen wat voller, dus ik voel me helemaal thuis! Ondanks dat dit het regenseizoen is, heeft het tot nu toe niet geregend: wel is de lucht erg klam. Granada is een leuk stadje met uitzicht op vulkaan Mumbacho. Er zijn veel restaurantjes, terrasjes en kleine winkeltjes. De grote, gele kerk torent overal boven uit. Wegen zijn goed begaanbaar, en de lokale bus is een hele belevenis: duidelijk niet gemaakt op westerse maten. Toen Xiomara en ik uitbrachten dat het nog best prima en ruim zat, zo´n tweezitsbankje, werden we door Erwin volledig uitgelachen omdat het een driezits betrof. Oeps...

Tot zover mijn huidige belevenissen. Ik heb nog steeds last van een jetlag: rond 8 uur ´s avonds ben ik bekaf en ´s nachts word ik om 3 a 4 uur klaarwakker. Zodra dit wat minder is, willen Xiomara en ik een keer ´s avonds naar een dansavond: lekker de salsa doen. Ik zal jullie updaten als het zover is!

Liefs,
Maudy